Tijdens mijn dagelijkse wandeling met de hond kom ik vaak langs deze bijzondere plek, zo ook vanochtend. Een bijzondere ontmoeting die het delen waard is, bedacht ik me. De plaquette is een van de mooie initiatieven van de Heemkundevereniging van Wijlre. Je moet er wel even een “klim” voor maken want de Dikkebuiksweg is (vanuit Wijlre) wel een van de stevigere heuvels in ons heuvelland. De naam zegt het ook al. Ach ja, halverwege de klim zie je de Amerikaanse vlag al wapperen. Dan ben je er dus bijna… nog even doorzetten.
Daar ben ik dan eindelijk… Ik lees: “Amerikaanse soldaat Sergeant Robert S. Haws die hier aan de Dikkebuiksweg tijdens de bevrijding van Wijlre gesneuveld is op of rond 14 september 1944.” Het verhaal is dat deze sergeant op het kerkhof van Wijlre begraven werd terwijl het Amerikaanse leger hem als vermist had opgegeven. Pas in mei 1945 ontdekten ze dat hij in Wijlre begraven lag. Hij werd met eer herbegraven op het Amerikaanse kerkhof in Margraten waar hij nu nog steeds ligt.
Echt een plekje om even stil te staan bij het verleden. En dat doen veel mensen met mij. Dat is te zien aan de hoeveelheid kleine steentjes die uit een gevoel van dankbaarheid en bewondering worden neergelegd.
Geboren in 1918 in Virginia… dus pas 26 jaar oud toen hij hier overleed. Alleen al dat besef maakt diepe indruk. De verhalen van mijn moeder, die als kind ook de oorlog had meegemaakt, komen in mijn herinnering ook weer boven. Dit alles geeft toch maar weer duidelijk aan dat onze vrijheid veel heeft gekost. Deze plek is een blijvende herinnering om dat ook nooit meer te vergeten.