Soms, héél soms, maak je in je leven iets mee, waarvan je aanneemt, nee waarvan je absoluut wéét dat je iets unieks hebt meegemaakt, iets wat je nooit meer zult vergeten. Ik heb dat op momenten dat mensen mij op een uitzonderlijk bijzondere wijze beroeren en daarmee een indruk in mijn ziel printen, die nooit meer weggaat. Ik betrap me erop dat ik over die mensen in superlatieven ga praten, alsof het buitenaardse wezens zijn, wezens uit een ander universum. Terwijl ik doorgaans mezelf toch redelijk met beide voetjes in de Löss vind staan en waarschijnlijk ook door anderen niet gauw als zweefteef word weggezet. Maar ze bestaan, de virtuozen, die mij beurtelings helemaal lyrisch maken, me doen zwelgen in bewondering en me in iedere vezel van m’n lijf laten genieten. Ooit dacht ik dat dat iets van vroeger was. De tijd van wonderkinderen. Mozart, die half Europa als kind al in vervoering bracht. Verhalen uit een vervlogen tijd. Tot ik jaren terug belandde in de Biertuin van de Zwarte Ruiter: de ‘broertjes Jussen’ gaven daar een concert. De Biertuin zat afgeladen vol, ik kreeg een plaatsje vlak naast de vleugel. De twee guitige snuiten keken lachend de zaal in, keken elkaar aan en speelden het ene na het andere moeilijke stuk. Alles uit het hoofd, ze vertelden steeds iets over de componist of compositie. Vanaf de eerste toetsaanslag zakte mijn mond open en besefte ik dat ik bij iets heel bijzonders zat. ZO moesten die lui bij Mozart zich gevoeld hebben. De Jussentjes namen grinnikend hun donderend applaus in ontvangst. Ze kregen een koker met tennisballen cadeau. De twee waren de koning te rijk, renden naar buiten en gingen met die ballen spelen. Ze bestaan, wonderkinderen. Met de huidige communicatiemiddelen zou je denken dat het bestaan van supertalenten in een mum van tijd over de hele wereld bekend zou zijn. Vreemd genoeg is dat niet altijd waar. Vaak worden talenten pas bekend als een uitgekookt management er brood in ziet. En dat brood is dan belangrijker dan het talent. Onlangs had ik door mijn kaakbreekavontuur veel tijd om op internet te struinen en vond per ongeluk een Kazachstans zanger, die getuige de datums, al jáááren furore maakt in Azië, met name China. Hetzelfde bliksemachtige effect als bij de Jussentjes. Deze man kon ALLES met z’n stem, hij zong met gemak 6 octaven vloeiend aan elkaar, loepzuiver, Operastijl en Pop, hij zong Bas, Bariton, Tenor, Alt, Sopraan, Coloratuursopraan. Hij zong alle tonen van het toetsenbord. Er zijn piano’s die voor zijn hoogste noten geen toets hébben. En dat alles perfect en, schijnbaar zonder moeite. Een alles kunnende virtuoos. Mijn Favoriete lied werd SOS. Als je van wonderen houdt, Google eens ‘Dimash SOS’. Je valt van de ene verbazing in de andere en snapt, mét mij, niet waarom niet iedereen DIE man kent en WEL Orgel Joke. Een voordeel van kaak breken: je hebt dan tijd voor bijzondere wondertjes. En daarna doe je het weer met de gewone wondertjes van alledag.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
