Even over onze jongeren en ouderen in onze samenleving
De jongen met de Fatbike,
Iedere middag scheurde hij voorbij, de jongen met de zwarte fatbike, capuchon half over zijn hoofd, muziek bonzend in zijn oren. Stoer vonden de anderen. Maar achter die zonnebril zat een blik die soms langer bleef hangen dan hij wilde toegeven. Drie hoog, in het flatgebouw aan de overkant, zat een man bij het raam.
Altijd alleen. Een blik die niet keek, maar tuurde. Hij mopperde tegen de televisie, tegen de klok, tegen de wereld die te snel ging. Vroeger was hij soldaat. Tegenwoordig vocht hij alleen nog tegen de stilte en herinnering. De jongen zag hem vaak, een schim achter vitrage, en toch voelde hij iets.
Misschien herkenning. Misschien dat stille, onuitgesproken gevoel van iemand die zich verbergt omdat de wereld te hard is. Op een middag, toen de regen schuin sloeg tegen de straat, zag hij de oude man op het balkon staan, zonder jas.
Even aarzelde hij ....en toen legde hij zijn fatbike tegen de muur, en rende naar boven.
Hij klopte aan. De man keek verbaasd, zijn ogen als twee bleke vensters vol verleden.“U heeft geen jas aan,” zei de jongen.“Straks wordt u ziek.” De man grinnikte schor. “En wat dan nog?” Maar er zat iets zachts in zijn stem. Ze dronken thee, want koffie was op. De jongen luisterde, de man vertelde — over wachtlopen in de kou, over vrienden die niet meer terugkwamen, over hoe moeilijk het is om stil te worden nadat je jarenlang alleen lawaai hebt gekend. De jongen zei niet veel. Maar hij kwam terug. Elke week. Soms met een broodje, soms met muziek. Soms alleen met zijn aanwezigheid. Langzaam veranderde iets. De oude man zette ’s middags de stoelen klaar, en keek uit naar het gebrom van dikke banden in de straat. De jongen leerde geduld. De man leerde weer lachen. Ze waren verschillend in alles —leeftijd, ritme, verleden, maar ergens diep van binnen waren ze hetzelfde:Twee mensen die even wilden horen dat ze ertoe doen. En als de jongen weer wegreed, zwaaide de man —een beetje onhandig, maar met een glimlach die alles zei.
Laten we niet snel oordelen, achter elk gezicht schuilt een verhaal.
Auteur Jacqueline fokken
