Ik moet ’t één keer kwijt! De verbijstering, de walging, de misselijkheid, de mateloze opwinding, gekmakende ergernis, jarenlang opgespaard rond….. reclame. Reclame brengt mij dagelijks, permanent, via vele verschillende kanalen en eindeloos herhaald op ’t randje van volslagen hysterie. De reclame. Via alles; de televisie, de kranten, de radio, billboards, flyers en huis-aan-huisbladen. Om de televisiereclame kom ik simpelweg niet heen. Dat beeldscherm heeft mijn sjattepoemel ‘voor ’t voetballen’ in voetbalveldformaat uitgezocht. Effect is dat alles kamerbreed naar binnenkomt. Dus ook de reclames. En dat is dus een behoorlijk deel van het gebodene. Wie optelt hoeveel tijd er gaat zitten in films, de actualiteitenrubrieken, de quiz en B&B vol liefde aan de ene kant en de tijd die er tussentijds aan de reclame gespendeerd wordt, schrikt zich doorgaans helemaal te pletter. Omdat de lengte van de reclame de lengte van de film niet ver ontloopt. Straks krijgt George Clooney nog een Oscar omdat ie zo fijn ‘what else’ kan zeggen in de Nespresso-reclame, inplaats van voor z’n rol in The Descendans. Waarmee ik dan overigens een reclame aantip, die zich mijns inziens nog in het draagbare segment van het genre bevindt. Wat mij in toenemende mate de nekharen omhoog jaagt, is de kennelijke moeite, die de reclamemakers zich getroosten om het hele kijkerspubliek voor debiel te verslijten. Er worden de meest waanzinnige scenes bedacht om een artikel onder de aandacht te brengen. Waarbij je aan het eind van de onzin vaak niet weet wat die onzin met ’t artikel te maken heeft. Soms weet je überhaupt niet waarvóór reclame gemaakt wordt. Bij een van de hoogtepunten weet je dat wel: de interessante discussie tussen twee kerels over een vette pan in een vaatwasser. ‘Die pan krijg je nooit schoon!’ ’Wedden?’ ‘Als die pan schoon wordt, ga ik over straat’ Waar dat op slaat, mag Joost weten. Van mij mocht ie meteen al de straat op. En nooit meer terugkomen. Maar nee: hij laat er, waarom weet ik bij god niet, als een openbaring op volgen ‘Naakt!’ En, ja hoor; even later gaat ie het tuinpad af met de ovenschotel voor z’n klokkenspel. Met dank aan Suncapsules. Hoe debiel kun je ’t bedenken. Het niveau zakt nog dieper als je ontdekt dat aan het eind van menige reclame tegenwoordig de hele zoot gaat dansen, om van alles, om Haribo, om de wasverzachter, om Ikea. Kan niet verrotten waarom: ze dansen. Zo maar. Ineens. Als je niet dansen kunt: gebruik Lenor. Of bijvoorbeeld aan het eind van het sprookje dat je na 10 keer Fleuril gebruiken weer een nieuwe blouse hebt. En dánsen maar. Met z’n allen. Het Loekie de Leeuwsyndroom. Absoluut dieptepunt: ’t mens met hele korte haartjes dat zit te kirren omdat ze Lenor ruikt en, nadat nog een paar volwassenen daar ook helemaal van uit hun dak gaan, ligt zij vanonder het dekbed kennelijk klaar te komen op wasverzachter. Haar orgasme klinkt als Robijntje. En ik ren dan naar de WC. Zonder Glorix. Dus niemand hoeft dáárvoor te dansen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
