Omdat alle officiële carnavalsactiviteiten dit jaar zijn afgelast, dondert dit jaar voor velen een jaarlijks terugkerende lekkere uitlaatklep voor van alles en nog wat in duigen. Voor de meesten zal het wel duidelijk zijn waarom dat gebeurt, al zullen er ongetwijfeld wel gekken zijn, die zich weer verkleden als wappie en hun carnaval gaan vieren in de Primera of de Jumbo of een stuk binnenstad en wat agenten de vernieling in gaan helpen. Omdat hun de grondwettelijke vrijheid is ontnomen om HUN cultureel erfgoed te vieren. Maar DIE categorie heeft niet door dat carnaval een platform is om met elkaar eens per jaar gezellig iets geks te doen. Die doen liever iets tégen elkaar, zijn niet gezellig en ’t hele jaar gek. De rest van Nederland, óók Nederland onder de Grote Rivieren, snapt gewoon dat Carnaval NU Kamikaze is en dat ’n zuurstofmasker op een IC voor velen ’t laatste masker is. Dat heeft héél veel van de rechtgeaarde feestgangers, Einzelgänger of collectieve genieters, hossers of kijkers, berenveel pijn gekost. De beslissingen om de polonaises te stoppen, de deinende massa’s te voorkomen en het inhaken te veranderen in afhaken zal waarschijnlijk veel verhitte discussie, gevloek en tranen hebben gekost in die talloze organisaties, die daar normaliter hun hele ziel en zaligheid in investeerden. Of bij mensen, die er met plezier hun brood mee verdienden. Of die buurten en die vriendenclubs, die andere jaren avondenlang bij elkaar kwamen, kostuums uitdachten en maakten, wagens knutselden, borden schilderden. DIE weten over welk Cultureel Erfgoed ’t ECHT gaat. Hier of daar zal tóch wel een leuke vondst opduiken. Gelukkig wel. Hier of daar zal er een eenzaam alternatief zijn. Pogingen om ‘Carnaval On-Line’ te vieren. Ik juich ’t toe, allemaal. Ik snap ‘t. Maar voor mij is Carnaval ‘voelen’, de lucht van verschaald bier als je ’s morgens de eerste bent die de kroeg inkomt, de grijns om de goeie vondst van anderen, de arm om je schouder, de dampende drukte van door de menigte wringen als je héél ernstig even moet plassen. DAT gaat niet On-Line. Bij méé-zingen moet je het geluid van de rest voelen in je lijf. Regen en kou moet je voelen in je voeten als ijsklompen of je kleffe kleren. Dat lukt niet op de bank en via een scherm. De Gaarekiekere en Gaarekiekerkes in Gulpen hebben dat begrepen. Die hebben huis aan huis affiches uitgedeeld met de geweldige kop van een uiterst droevige clown. Die plaat hebben de meeste mensen in mijn straat nu achter het raam hangen. ‘Vastelaovend 2021 vier vur andersj dan andersj’. Je kunt zelfs intense treurigheid Rood Geel en Groen kleuren. Als je niet met een schaterlach de ellende kunt bedekken, dan is die plaat aan ’t raam een signaal dat je via dat treurige smoelwerk van die clown de elend wél samen deelt. En daar ben ik de Gaarekiekere/-kes hartstikke dankbaar voor. Al was ik van plan om in 2021 helemaal niks te vieren. Bij HUN is ons Cultureel Erfgoed in goeie handen.
Françoise