Over het woord van ’t jaar hoeven we al een paar jaar niet meer na te denken: Crisis. We rollen al jaren van de ene crisis naar de andere. De energiecrisis lijkt de meest actuele. De coronacrisis was nog niet eens opgeborgen. Die ligt nog geduldig op de loer, tot we zó lang genoeg ’t verhaal van de nieuwe dreigende golf hebben gehoord dat daar niemand meer in gelooft. Pas als vervolgens de dooien in file uit de Ic’s gerold worden, mag de pandemie weer crisis heten. We kunnen kennelijk maar één crisis tegelijk aan. Toen Poetin de oorlogsmachine aan- en de gaskraan dichtzette, hadden we geen tijd meer om ons nog dik te maken over 1,5 meter en mondkapjes. Ineens bleek dat we ons decennialang afhankelijk hadden gemaakt van het gas van Poetin en via ons gasfornuis de bommen op Kiev financierden. Toen werd het gas ‘dus’ kunstmatig schaarser gemaakt en maakten slimme jongens dat gas ‘dus’ opeens vele malen zo duur en crepeerde ineens iedereen. Behalve die slimme jongens. Onder de Russische Oligarchen zaten ook veel Olie-garchen. Als we die de helft van hun gasinkomsten afpakten, verdriedubbelden zij de gasprijs. Gevolg: zij werden rijker en wij betaalden ons blauw. Als we al niet blauw waren van ’t kouwer douchen of ’t laag zetten van de thermostaat. De vraag is wie ’t beste de kouwe winter doorkomt. Poetin met z’n ingegraven leger in zuidoost Oekraïne of wij kleumend rond de allesbrander. Het valt te vrezen dat hij die winter gaat gebruiken om de voorraden munitie en kanonnenvoer aan te vullen en wij meer koukleum dan consequent zullen blijken te zijn. Wij zijn vóór de vrede, maar wel bij minstens 20 graden. In ’t hele huis. En anders mag ie Oekraïne hebben. Bij de vorige crisis zetten de Wappies de normale verhoudingen op z’n kop, bij de energiecrisis zullen dat waarschijnlijk de Watjes zijn. Ik vrees dat Watjes even dodelijk zullen blijken voor saamhorigheid en solidariteit als Wappies. Ik besef dat omdat ik mijn hele leven steeds meer Watje geworden ben. Vroeger leefde ik in een huis, waarin één kamer verwarmd werd en waarin alleen op zaterdag het kacheltje op de badkamer aan mocht. Tijden waarin je warme stenen in een handdoek in bed legde om je kippenvel niet te laten bevriezen. Tijden waarin we ‘spitsuur’ hadden: als er te veel lampen brandden, knipperde in het hele huis het licht totdat je het te veel aan stroom had uitgeschakeld. Ik ben ’t allemaal vergeten en zou zo niet meer kunnen leven. Watje geworden. Ik leef nu in een tijd dat mensen closetpapier hamsteren als er een pandemie uitbreekt. Bang dat ze niet meer supersoft hun kont kunnen afvegen. Watjes. Ik denk dan aan de poepdoos bij Ome Dolf, waar stroken krant over een touwtje hingen. Zodat je aan den lijve ervoer hoe hard nieuws kon aankomen. Niet het nieuws van Poetin komt hard aan, maar de vrees dat het bij gebrek aan Popla straks in stroken op de WC hangt.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
