Ik heb er steeds minder vertrouwen in, dat wat ik denk, zeg en doe nog wel door de beugel kan. En dat ligt niet eens aan mij. Op zich al bijzonder, want als er iets fout loopt, verdenk ik mezelf vaak ’t eerste. Wat dat betreft lijk ik op m’n nichtje Rie. Die liep vroeger altijd op z’n plat Arnhems te jeremiëren ‘Rie doet wir wa. Zal wel wir nie goed zin’. Gek kind. Alhoewel. In háár geval kón ’t ook best wel eens voortkomen uit een gezonde dosis zelfkennis. Afijn; ik begon dit verhaaltje met de melding dat het feit dat ik bij steeds meer dingen de plank mis sla, juist níét aan mij ligt. Ik krijg steeds meer het gevoel dat de wereld om me heen, dingen die ik tot nu toe volkomen normaal en/of correct vond, opeens als volstrekt onacceptabel, zo al niet als half of volslagen crimineel betitelt. Dat begon heel onschuldig toen namen van steden of landen opeens veranderden. Peking werd opeens Bejing, Rhodesië werd Zimbabwe. Okay, dacht ik in ’t begin; als ik er aan denk, zal ik die andere naam gebruiken. Zoals ik soms Luik roep en soms Liège en dan gewoon hetzelfde bedoel. Maar ineens heette het ‘Je hebt met Peking geen respect voor de Chinese cultuur, cq. je verdedigt met Rhodesië de oude koloniale onderdrukking’. Terwijl ik dat geen van beide ook maar in de verste verte bedoelde of wilde. En het gebeurde in sneltreinvaart steeds meer; de negerzoen, de jodenkoek, zwarte piet, de moorkop. Mensen gingen opeens hyperventileren bij zo’n naam van een soezendeegbol met chocola eromheen en slagroom erin, of een éénhaps versnapering van stijfgeklopt eiwit in een dun laagje chocola. Vooral dat laatste kon toch écht niet meer, want, zo zei men ‘ik gebruikte het N-woord’. Het wát-woord? Het N-woord. Ik was dus vóór slavernij. Huh? Waarbij meteen daarna ook dat woord ‘slaven’ écht niet meer kon; het zijn ‘tot slaaf gemaakten’. Grr. De ene na de andere periode uit ons geschiedenisboek werd opeens anders benoemd. De Gouden Eeuw werd de periode van knechting van volkeren en culturen, wereldroof, onderwerping. Onze zeehelden moesten van hun voetstuk en we moesten er onmiddellijk ons excuus voor gaan aanbieden. Als we het consequent deden, moesten zo’n beetje alle bladzijdes uit onze geschiedenisboekjes gescheurd worden. Er bleef niet veel historie meer over. Voordeel? Zo hoef je voor een goed punt voor geschiedenis tenminste niet meer zo lang te leren. Maar het gaat nog veel verder. Als er een MeToo verhaal opduikt in sector A, blijkt dat in sector B, D en de rest van het alfabet opeens óók te spelen. Met ieder nieuw geval blijkt steeds méér ‘onoorbaar’ en ‘grensoverschrijdend’. Totdat opa zijn kleinkind niet meer naar bed mag brengen. De ouwe viezerik. We groeien naar de tijd dat schouderklopjes aanrandingen worden. Die we dus niet meer geven. Godsgelukkig worden we eindelijk correct. En sorry dat ik bij dat ‘godsgelukkig’ Jaweh, Brahma, Allah, Vishnoe, Jehova en Lou de Palingboer niet genoemd heb.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
