Verschillen tussen oudere en jongere generaties zijn fors. Bijvoorbeeld in opvattingen over en kijk op de wereld. Daarmee vertel ik géén van die generaties iets nieuws. Naar mijn idee bestaan er generatiekloven, waar de Grand Canyon bij verbleekt. Mijn vader koesterde het ‘In onze tijd zouden we daar wel raad mee weten’ of ‘Ze maken er tegenwoordig een zootje van’. Wij vonden dan als tiener, dat ie eens met z’n tijd mee moest gaan. Ik nam me voor om nooit zo te worden als hij en het, eenmaal oud, uit mijn hoofd te laten om te gaan roepen dat het in onze tijd allemaal zoveel beter was. Nu ik oud ben, verkondig ik steeds vaker, dat ik de boel niet meer kan of wil volgen. Dat moderne opvattingen niks voor mij zijn, dat wij in onze tijd zaken handiger aanpakten. Kortom ik geef ze de preken van mijn vader en trek me bezadigd, verstandig, verantwoordelijk, kunstminnend en gezagsgetrouw terug op zijn kant van de kloof, terwijl de jeugd op de andere kant van ’t ravijn maar wat aanrommelt, geen verantwoordelijkheid meer pakt, het cultureel erfgoed laat verloederen en zich aan god noch gebod houdt. Er is dus eigenlijk niks veranderd, ik ben alleen naar de andere oever van de Grand Canyon verhuisd. De werelden zijn nog net zo gescheiden. Als ik op een feestje beland waar louter jong spul zit, hoeven ze niet ‘Verboden voor ouwe taarten’ te scanderen. Dat concludeer ik al voor mezelf. Als de klereherrie van de DJ me al niet de zaal uit joeg. Anderzijds zie je in ons koor geen jongere en als wij met kunst bezig gaan, is het meestal ‘oudjes onder mekaar’. Zo ben ik jaren lid geweest van een schrijverspodium in Valkenburg. De leeftijd zal zo rond de 70 gelegen hebben. Jeugd vond niks aan poëzie, wisten wij. Het schrijverspodium stierf, net als veel van die oude koren, een zachte dood. Vorige week hoorde ik dat er een open podium zou zijn in Sittard. Het motto was ‘Taalverslaafd’. Iedereen die iets met of van taal wilde delen, kon er terecht. Toen ik er binnenkwam was de zaal bomvol. Met jongeren. Hier en daar een grijs kopje. Je zag die grijzen wanhopig denken ‘We zijn hier verkeerd. Dit wordt een korte avond’. Het tegendeel gebeurde. Jong en oud bracht een scala aan prachtige taal, poëzie, proza, klassiek, rap. De zaal luisterde ademloos. Er klonk voor iedereen daverend applaus. Een jongen bracht een rap ter ere van een die week aan een overdosis gestorven vriend, met wie hij altijd optrad, 50% verdween in zijn verstikte stem, 150% werd begrepen. Een jongerenwerker bracht 2 verhalen over zijn praktijk, snoeihard maar overduidelijk in de boodschap. De ene jongere na de andere, een hele avond lang. Bijdragen van ons, de oudjes, pasten er naadloos tussen, alles werd door jong en oud gewaardeerd. Misschien, dacht ik op de terugweg, moeten we niet op de rand van de Canyon blijven staan, maar gewoon eens naar beneden klauteren. Zoals in Sittard.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
