Er is voor álles een landelijke of internationale ‘Dag van…’. Vaak is één dag de feestdag van van alles tegelijk. Dat 4 oktober Wereld Dierendag is, weten de meesten, maar dat diezelfde dag ook Nationale Ouderendag is minder bekend. Je moet die dag dus al kiezen tussen een extra bot voor Hektor of een suikervrij Christoffelgebakje voor oma. 5 Oktober is Internationale dag van de Leraar, maar het is tegelijk ook Wereld Stomadag. En Nationale Kringloopdag. En Wereld Hoela-Hoepdag (serieus!). En óók nog Dag van het Muziekopleidersakkoord. Hoe verzin je ‘t. 7 Oktober is de dag van fatsoenlijk Werk, 9 oktober de Nationale Krokettendag. 30 September roept mijn schema uit tot de Internationale dag van de Vertaler en tevens Internationale dag van de Podcast. Intussen heeft Facebook mij al jarenlang opgezadeld met de wetenschap dat 30 september Nationale Broertjes- en Zusjesdag is. Die staat dus niet op de lijst maar er verschijnen op die dag talloze fotootjes van broertjes en zusjes op Facebook. Sommige duidelijk uit het fotoalbum, waar je eerst het stof vanaf moest blazen. Hoewel ik normaal niet meedoe aan die dagen, plaats ik ná 30 september soms wél een fotootje van ’t nest waar ik uit stam, maar dat is dan meer omdat ik ‘t ’n leuke foto vind; eentje waar we alle negen op staan. Ik laat Nationale of Internationale kalenders niet bepalen wanneer ik feest vier en gelukkig denkt mijn sjattepoemel er net zo over. Die viert als enige hoogtijdag Werelddierendag. Omdat ie mij een lekker dier vindt. De schat. Niks te botten voor Hektor, maar een romantisch dinertje of een grote fles La Vie Est Belle. Okay, dát mag. Voor de rest laten we ze allemaal aan ons voorbijgaan. Tot en met Valentijnsdag, Moederdag, Vaderdag. Wij vieren de herinnering aan en de band met onze geliefden, wanneer en zo vaak wij dat zelf willen. Als dat om broertjes en zusjes gaat is dat heel vaak. Af en toe duikt er één van hen op in mijn hoofd. Zomaar. Met de leuke momenten, de minder leuke. Zo heb ik afgelopen week heel intensief aan de broer gedacht die als eerste stierf. Net 30 jaar, 2 kindjes, Non Hodgkin in de tijd dat die kankersoort nog een doodvonnis betekende. En dat trof net hém, de komiek van de club. In de hoek waar hij stond bij bijeenkomsten werd er altijd gelachen. De streken kwamen van hem, hij schreef de leukste liedjes bij een feest. Leuke herinneringen. Maar ook toen hij vlak voor zijn einde stond, leerde ie me ’t leven aan de blije kant te leven. Ik mocht met ‘m mee, toen ie zijn auto ging inleveren, laatste strohalm naar mobiliteit. Maar hij keek naar mij en toen naar de zon door de voorruit en zong keihard het lied van Toon Hermans ‘oh, zon, oh zon, oh zalig hemelding! Er is geen macht die ooit je kracht kan tomen!’ En ik zong met ‘m mee. Keihard. En als ik dáár aan denk, heb IK Wereld Broerdag.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
