Bie. De hele week heeft hij door mijn hoofd gedwaald. Hij was al een tijd weg uit de schijnwerpers, weg van TV. Bie. DE Bie. Nog iets preciezer: WIM de Bie. Dat die naam steeds korter werd, was zijn eigen schuld, beter gezegd HUN eigen schuld, want de man waarmee hij decennialang zijn grootste successen vierde, Kees van Kooten, knabbelde, mét hem, eerst de voornamen er af en later werden van Kooten en de Bie, heel simplistisch Koot en Bie. Bie stierf maandag en ineens bleek de echo van zijn dood naar alle uithoeken van ’t land te golven. Het journaal, de praatprogramma’s de kranten, de commentaren, collega’s, politici, letterkundigen, de minister-president; het bericht van zijn overlijden resoneerde bij velen. Hij was dan misschien al decennia niet meer in beeld geweest, maar in de harten en hoofden van tallozen speelde hij nog steeds een grote rol. Wat zeg ik; één rol? Bie was er in talloze rollen, talloze typetjes, karakters om van te houden, karakters om van te kotsen. Hij was burgemeester Hans van der Vaart van de gemeente Juinen, de tierende Otto den Beste: een oud-leraar Duits, Dirk: een corpulente, alcoholistische zwerver, die commentaar op het nieuws gaf en steeds ruzie zocht met De Bie, terwijl hij met Van Kooten juist een pilsje wilde drinken, Aad van der Naad: vakbondsbestuurder met een uitgesproken eigen mening, Mémien Holboog, doctorandus gespecialiseerd in de ethiek en vele, vele anderen. Maar ook in combinatie met Kees van Kooten was hij de helft van de meest hilarische duo’s met als een van de uitschieters het criminele, zwartwerkende Haagse duo Jacobse en Tedje van Es, die uiteindelijk samen de Tegenpartij oprichtten. Naar die en andere creaties werd door jong en oud in ’t hele land reikhalzend uitgekeken, het Gat van Nederland, Keek op de Week, Simplistisch verbond. Schooljeugd kende hun shows vanbuiten, zong in vervoering hun liederen mee. Al die dingen komen in de week van Bie’s overlijden in veelvoud langs, de lofzang op hun taalvirtuositeit, hun grenzeloze humor, hun rake typeringen, hun vinger op het juiste moment op de juiste wond, hun verrijking van de Nederlandse woordenschat. Natuurlijk, dat is allemaal waar en onderstreept hoe Biezonder Bie was. En natuurlijk: Kees ook, maar zij zijn beiden veel méér. Ze hebben me geleerd hoe gezond het is regelmatig de ernst van alledag te relativeren. Zij horen voor mij bij uitstek bij het elitecorps van levenskunstenaars dat spiegels voorhoudt, waar het kritischer moet zijn, lachend vragen stelt als ’t om te huilen is, strak in de rol ballonnen vol gewichtigheid doorprikt en ons laat glimlachen als ze ons masker wegschuiven. Dat soort dingen probeer ik, mede dankzij hen, nog steeds míjn keek op de week te maken. Da’s levenskunst, die blijft als je niet meer leeft. Die blijft Biezonder zonder Bie. Die domme, gewiekste, irritante, verknipte, slimme zonderling, dat stuk chagrijn, bracht mij mijn leven lang ertoe om in de mallenmolen om me heen zo af en toe bewust een heel klein beetje Bie te zijn.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
