Ik weet niet of de titel wel kan. Voor de jongste van een gezin wordt meestal de eretitel ‘onze Benjamin’ gebruikt. Dat is voor alle jongetjes prima, maar aangezien de helft van onze bevolking uit vrouwen bestaat, is de kans reëel dat ook de helft van de jongsten meisje is. Dan lijkt het seksistisch dat er, zover ik weet, geen vrouwelijke variant van Benjamin bestaat. Vandaar dus de titel. Nu is er ook best wat af te dingen aan de opvatting dat de kleinste van een gezin een erepositie zou hebben. Ik was de jongste van een gezin van negen. Toen mijn vader mij in de wieg zag liggen, heeft ie waarschijnlijk bedacht ‘nu wordt het toch wel écht tijd om te stoppen. Het effect was voor mijn gevoel niet dat ik overladen werd met liefde, aandacht en vertroeteling. Ik had gewoon 10 vaders en moeders, die allemaal dachten dat ze iets over mij te zeggen hadden. Erger: dat deden ze ook. Niet permanent; de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze mij als jongste vaak ook wel lief en vertederend vonden en ze sjouwden heet wat met mij af. Anderen kregen een pratende pop, zij kregen mij en zij speelden dan ook uren met mij. Maar net als met poppen: vroeger of later, meestal vroeger, is de poppenvader of moeder ’t zat en gaat liever voetballen of punniken. De algemene stelling dat Benjaminnen zo verschrikkelijk verwend worden, wil ik, zij het te laat, dus ernstig betwijfelen. Terwijl mijn acht broers en zussen dat gevoel zelf wel hadden. In werkelijkheid leken ze het mij kwalijk te nemen, dat ik dingen deed en mocht, die hen vroeger persé verboden waren, of die zij zich niet in hun hoofd hadden durven halen. Ze zagen niet, dat ik als laatste een heleboel terrein, zomaar had overgenomen, dat zij met heel veel volharding hadden moeten veroveren. Elk op zijn of haar beurt had stukjes afgeknibbeld van het maximale tijdstip dat je thuis moest zijn, elk had steeds meer dagen op vakantie gemogen, met steeds minder screening van met wie je dat mocht. Ik stapte dus eigenlijk, me van geen kwaad bewust, in een gespreid bedje dat ze zelf hadden opgemaakt. Da’s dus eigenlijk niks om mij kwalijk te nemen. Sterker: als het gaat over gespreide bedjes en kwalijk nemen heb ik veel meer aanleiding in hun richting. Wij woonden in een huis waarvan alle slaapkamers onverwarmd waren. ’s Winters stond daar het ijs op de ruiten. Wij moesten in volgorde van leeftijd naar bed. Ik dus als eerste. Ze legden mij dan in het bed van de tweede. Als die naar bed ging, werd ik doorgelegd in het nest van de derde en zo verder, tot ik uiteindelijk mijn eigen ijskouwe bed mocht verwarmen. Ik was de levende kruik van de familie. In huidige termen heet dat misbruik of op z’n minst grensoverschrijdend gedrag. Nou compenseerde de lol, die we met elkaar hadden, dat soort akkefietjes ruimschoots. Maar laat ze me niet verwende Benjemina noemen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
