Onlangs verscheen er een belangwekkend rapport. Het lijvige werk, waar 2 Rabomedewerkers zich maandenlang het laplazerus aan hadden geschreven, ‘bracht schokkende resultaten op tafel’. Zij hadden zich bezig gehouden met de economische toestand van ons land. Iedereen weet dat die toestand zorgelijk is. Er is crisis op crisis: corona, vluchtelingenstromen, oorlog, energiecrisis, stikstof- en andere milieurampen. Zaken die de samenleving, ieder voor zich of in combinatie, op haar grondvesten laten trillen. Pogingen het tij te keren kostten en kosten telkens vele miljarden. Jaren achter elkaar praatte niemand over de gevolgen van al die miljarden verslindende rampen, maar ieder wist dat ooit de rekening zou komen. Daar hoef je geen medewerker van de Rabo voor te zijn. Zelfs ik snapte dat. Zonder onderzoeksrapport. En jawel hoor: er was dus inflatie. Het geld werd minder waard en alles werd duurder. Daar hoefde je maar een keer voor te gaan tanken, Eneco te betalen of de Plus. Geen rapport bij nodig. Máár, hadden die Rabojongens zich afgevraagd, ‘wie zijn er nu de klos?’ Want het viel hen op dat de winsten in veel bedrijven waren gestegen, zelfs als de omzet verminderde. Het was en is crisis, alles wordt duurder, de voedselbanken kunnen de stijgende toeloop niet meer aan maar de aandeelhouders stoppen glimlachend de miljoenen in hun kontzak. ‘Da’s gek’ zeiden de Rabojongens, ‘alles werd toch duurder? Dat gold dan toch ook voor bedrijven?’ Terechte vraag. Ook voor bedrijven werden grondstoffen en energiekosten duurder. Hoe konden ze dan tóch meer winst draaien? Het simpele antwoord: ze vroegen méér voor hun producten dan de productiekosten gestegen waren. Wel 2,2 % méér, berekenden de Rabomannetjes. En dan rekenden ze niet eens mee, dat sommige bedrijven opeens 9 broodjes deden in een zak waar eerst 10 broodjes inzaten, of 9 tulpen in een bosje inplaats van 10, of een brood opeens 5 % minder woog. “Onze prijzen zijn hetzelfde gebleven” stond er dan bij. Terwijl je gewoon minder product kreeg voor dezelfde prijs. En wij zien dat wel, maar wij kopen tóch broodjes, tulpen en broden. En wat roepen die twee van de Rabo nu? “De consument betaalt de rekening!”, “Dit is Graaiflatie!”. Nou vráág ik je; dáár hoef je toch niet zo’n dure studie van te maken? Trouwens: als er nou één categorie mensen is die dat al sinds mensenheugenis weet, dan zijn dat toch de bankenjongens? Die eeuwen over de ruggen van het plebs hun miljarden graaiden. Die in de laatste jaren ons van thuis uit zelf al ’t werk lieten doen van de mensen die ze ontsloegen, dure gebouwen afstootten, rekeningen gingen sturen voor gratis diensten, spaargeld beboeten inplaats van beloonden. Minder product leverden voor duurdere prijs. Als ze door wanbeleid omvielen legden ze de rekening weer bij ons, omdat de bonussen nog betaald moesten worden van degenen, die ’t versteerd hadden. Volgende keer vraagt de Rabo ONS ’t rapport zelf te schijven. Dan kunnen ze die twee óók ontslaan. En stijgt de winst en de graaiflatie. En blijft alles zoals ’t was.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
