Ik fiets ontstellend vaak naar Aken. Vorige keer vertelde ik dat de ober op menig terras in Aken mij al kent. Hij brengt me, al naar gelang ’t terras, m’n Eiskaffee of Bruchetta Schinken, of Eierbrötchen of ’n stuk Waldfrucht-Creme-Cheesecake al bijna ongevraagd. Elk terras heeft z’n eigen specialiteiten. Bij de een zoek ik koelte en schaduw, bij de ander rust, de volgende juist aanspraak, of ik strek er effe de benen. Elk terras is een wereld van verschil en navenant verschuift de populatie. Sommige tenten doen me denken aan De Kroon in Roermond, de lunchroom waar ik vroeger met m’n moeder heen mocht en me dan de ogen uitkeek naar de gebakjes op etagères en de sjieke mevrouwen die er zaten met taartige verenhoedjes en bontkragen. Zo’n tent waar je slagroom kreeg in echte zilveren schaaltjes. Schril contrast met het terras van Extra-Blatt, een groot restaurant op de Akense Markt, waar het menu op een krant gedrukt staat en je tafel vol ligt met kleurige folders van allerlei speciale aanbiedingen. Maar hun Bruchetta Schinken is mijn favoriete lunch, de bediening is vriendelijk, het eten lekker, hun prijzen laag en hun porties Deutsch. Groot dus. En dan heb je ’t bij mij al gauw gewonnen. Ik zit er vaak, Het hele jaar door. Want, zoals bij elk terras: het schilderij om je heen, het kijkspel van de mensen die langslopen, wandelen, slenteren, haasten, dringen, flaneren, het is een eeuwig wisselend tableau. Als mensen me nu verbaasd aankijken met ‘Je hebt dat Rathaus na één keer toch wel gezien?’, kennen mijn kijken niet. Die zien niet dat ik de ene keer kijk naar de afbraak van de markt, de rustige, Deutsch-gründliche manier van inruimen, schoonmaken, herinrichten, die het plein ineens omtovert naar z’n volgende functie. Om maar te zwijgen van wissel naar De Weihnachtsmarkt, met z’n geuren en geluiden, z’n drukte en geroezemoes. Rond de weekenden vooral; het komen en gaan van bruiloftsgezelschappen, die rond het Rathaus kleine of grote Sektfeestjes houden. En tussendoor de zwervers.’Haben sie etwas Kleingeld für mich?’ of de vent op doortocht, die z’n fiets tegen de fontein zet, erin klimt en zich uitgebreid monumentaal gaat douchen. De Nederlanders. Overal. Altijd. Soms groepen scholieren, soms de Einzelgänger, die naar het kleine tijdschriftenkioskje loopt en daar in z’n beste Duits ‘Hep U story?’ vraagt. Op een hoog balkon spelen een violiste en een gitarist populaire muziek. Omdat ze heel veel vergunningsgeld moeten betalen als ze op straat spelen. Vanaf het balkon hangt er een hoed aan een touwtje. Heel veel passanten gooien er een bijdrage in voor hun bijdrage aan Aken vol muziek. Die is soms virtuoos, soms van een ontwapenende eenvoud. Muziek. Ik kijk en luister en verzin er hun verhalen bij. Soms zit er een die met klungelige grepen en rauwe stem op een aan flarden gespeelde gitaar zijn bijdrage aan de straatcultuur geeft. In Aken is van alles en niks te zien. Ik ga altijd voor dat niks en beland altijd bij van alles.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
