Ik ben nog geen 80, maar dat scheelt maar een beetje. Ik heb lang genoeg op deze aardbol meegedraaid om een aantal zaken in mijn systeem gestanst te krijgen, die er intussen mee vergroeid zijn. Dingen ‘die gewoon zo zijn’. Uiteraard zaken als goed en slecht, maar ook hoe verhoudingen liggen, hoe we de maatschappij geregeld hebben en met elkaar omgaan. Toegegeven: je weet verdomde goed hoe de wereld gedurende jouw bestaan veranderd is, hoe zaken zelfs revolutionair ontwikkeld zijn. Dingen die je vroeger als Jules Verne-achtige fantasieën leerde kennen, maar die opeens werkelijkheid geworden waren: reizen naar de maan, mijlen onder zee varen, reizen om de wereld in 80 dagen. Je neefje van 19 beeldbelt op de telefoon dat ie dat in drie weken doet tijdens een sabbatical en gaat dan in Japan twee maanden werken om de reis door Zuid-Amerika in de rest van ’t jaar te financieren. Er is dus echt wel veel veranderd in je leven, maar daar overheen stond een stolp van onwrikbare zekerheden, dingen die, temidden van razendsnelle ontwikkelingen, vertrouwd houvast bleven bieden. Eén van die dingen was de vrijheid en vrede, waarin je leefde. Die was er, dat hadden we goed en safe geregeld, we hadden machten, die dat in stand hielden als een warme deken om ons heen gedrapeerd en dat was zó vanzelfsprekend dat we ons daar niet meer bewust van waren, laat staan dat we ons er mee bezig hielden. Hoogstens op 4 mei en 5 mei, de twee dagen in het jaar waarop heel veel mensen even stil stonden en staan bij de verschrikkelijke tijd dat die vrijheid en vrede onder de voet gelopen waren door machtswellustelingen die gewetenloos dood en verderf gezaaid hadden. Tot die Bevrijdingsdag 80 jaar geleden. Door ons dat jaarlijks bewust te herinneren, bleef, bij alle vertrouwde zekerheid, de wetenschap levend dat het allemaal NIET vanzelfsprekend was. Ik ben blij dat ik, zolang ik me dat herinneren kan, mijn leven lang die twee dagen bewust gevierd en beleefd heb. Te beginnen als kind, waar we op ’t Zwartbroekplein in Roermond met alle lagere schoolkinderen van de stad liederen zongen, later bij bevrijdingsfestivals, maar ook bij de jaarlijkse stille tocht van Wittem naar de Eyserlinde, waar na twee minuten stilte de Last Post geblazen werd. Niet alleen in dankbare herinnering. Het zijn ook waarschuwingslampjes: het IS niet vanzelfsprekend. Dit jaar spookt die boodschap nadrukkelijker door mijn hoofd. Natuurlijk omdat 80 jaar een getal is dat om extra aandacht vraagt. Maar bij mij ook omdat er dingen in de wereld gebeuren, die, donderslag bij heldere hemel, vertellen: ‘Ik zou er maar niet te makkelijk op rekenen, dat het zo blijft’. Je ziet paralellen met de aanloop van de waanzin van 40-45 die je voor de tachtigste keer herdenkt. 12 En 13 april geven in Gulpen Mannenkoor St. Caecilia en Harmonie St. Petrus een bijzonder concert: ‘Vrijheidsklanken’. Extra feestelijk vanwege 80 jaar vrijheid. Als herinnering dat ’t niet vanzelfsprekend is. Vandaar dat ik erheen ga. Juist nu.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
